Zink

Zink is een chemisch element met het symbool Zn en atoomnummer 30. Zink is een licht bros metaal bij kamertemperatuur en heeft een blauw-zilverachtig uiterlijk als oxidatie wordt verwijderd. Het is het eerste element in groep 12 van het periodiek systeem. In sommige opzichten is zink chemisch vergelijkbaar met magnesium: beide elementen vertonen slechts één normale oxidatietoestand (+2) en de Zn2 + - en Mg2 + -ionen zijn van vergelijkbare grootte. Zink is het 24e meest voorkomende element in de aardkorst en heeft vijf stabiele isotopen. Het meest voorkomende zinkerts is sfaleriet (zinkblende), een zinksulfidemineraal. De grootste werkbare lodes bevinden zich in Australië, Azië en de Verenigde Staten. Zink wordt verfijnd door het erts te schuimen, te roosteren en definitief te onttrekken met behulp van elektriciteit (electrowinning).

Messing, een legering van koper en zink in verschillende verhoudingen, werd al in het derde millennium voor Christus gebruikt in de Egeïsche Zee, Irak, de Verenigde Arabische Emiraten, Kalmukkië, Turkmenistan en Georgië, en het tweede millennium voor Christus in West-India, Oezbekistan, Iran , Syrië, Irak en Israël / Palestina. Zinkmetaal werd pas op grote schaal geproduceerd in de 12e eeuw in India, hoewel het bekend was bij de oude Romeinen en Grieken. De mijnen van Rajasthan hebben duidelijk aangetoond dat de zinkproductie teruggaat tot de 6e eeuw voor Christus. Tot op heden komt het oudste bewijs van puur zink uit Zawar, in Rajasthan, al in de 9e eeuw na Christus, toen een destillatieproces werd gebruikt om puur zink te maken. Alchemisten verbrandden zink in de lucht tot wat ze "filosoof wol" of "witte sneeuw" noemden.

Het element is waarschijnlijk door de alchemist Paracelsus genoemd naar het Duitse woord Zinke (tand, tand). De Duitse chemicus Andreas Sigismund Marggraf wordt gecrediteerd voor het ontdekken van puur metallisch zink in 1746. Het werk van Luigi Galvani en Alessandro Volta onthulde de elektrochemische eigenschappen van zink in 1800. Corrosiebestendig verzinken van ijzer (thermisch verzinken) is de belangrijkste toepassing voor zink . Andere toepassingen zijn in elektrische batterijen, kleine niet-structurele gietstukken en legeringen zoals messing. Een verscheidenheid aan zinkverbindingen wordt vaak gebruikt, zoals zinkcarbonaat en zinkgluconaat (als voedingssupplementen), zinkchloride (in deodorants), zinkpyrithione (antiroosshampoos), zinksulfide (in lichtgevende verven) en dimethylzink of diethylzinc in het biologische laboratorium.

Zink is een essentieel mineraal, ook voor prenatale en postnatale ontwikkeling. Een tekort aan zink treft ongeveer twee miljard mensen in ontwikkelingslanden en wordt geassocieerd met vele ziekten. Bij kinderen veroorzaakt een tekort groeiachterstand, vertraagde seksuele rijping, vatbaarheid voor infecties en diarree. Enzymen met een zinkatoom in het reactieve centrum zijn wijdverspreid in de biochemie, zoals alcoholdehydrogenase bij mensen.